Coby van Wijngaarden casemanager dementie Vitras

“Mijn naam is Coby van Wijngaarden, 64 jaar. Ik werk alweer 8 jaar met veel plezier als casemanager dementie voor Vitras voor de gemeenten Bunnik en Wijk bij Duurstede.

Sinds corona in ons land is, mogen we geen hand geven en moeten we 1,5 m afstand houden. Dat valt niet mee met de doelgroep waarmee ik werk.
 

Een mondkapje maakt het lastig om herkenbaar te zijn, voor mensen die vaak niet meer weten wie je bent en hoe je heet. Dus maak ik daar alleen gebruik van bij binnenkomst. Als iedereen heeft plaatsgenomen in de kamer, gaat mijn mondkapje af.

Tijdens de eerste coronagolf was er veel sprake van eenzaamheid, maar ook van spanning in huis. Ik ben met veel cliënten of soms mantelzorgers gaan wandelen. Buiten is de kans op besmetting kleiner, als 1,5 m afstand niet goed mogelijk is omdat mensen met dementie dat weer snel vergeten. Samen wandelen werd als fijn ervaren, even eruit zijn en niet 24 uur per dag samen in een huis. De dagbesteding was in die tijd gesloten, wat een grote verandering en vaak spanning gaf in de thuissituatie. Gesprekken tijdens een wandeling zijn meestal openhartiger, men kan vrijuit spreken zonder de partner te belasten.

Dat wandelen blijft. Omdat het een absolute meerwaarde is in het contact.

Wat veel indruk op mij heeft gemaakt, is het feit dat een dame enkele weken in het verpleeghuis was opgenomen, voordat corona uitbrak. Haar echtgenoot, 86 jaar, mocht haar niet meer bezoeken en stond drie keer per dag beneden naar haar te zwaaien en soms konden ze even door de telefoon met elkaar praten. En dat duurde vele weken lang. Echtgenoot werd eenzaam en depressief, sliep slecht en werd ook vergeetachtig. Wat een schrijnende situatie! Gelukkig is tijdens de tweede golf het verpleeghuis niet afgesloten voor bezoek.

Het geeft soms wel enige hilariteit bij het weggaan na een huisbezoek, als men, hoffelijk als men is, mijn jas wil aangeven en de deur open wil houden. Het is dan moeilijk te accepteren dat bij een jas aangeven, geen 1,5 m kan worden aangehouden. Men is dat zó gewend, om gasten in hun jas te helpen…

En daarna kunnen we maar niet langs elkaar heen komen, omdat de gang smal is. Het lijkt soms op een gek dansje om elkaar op verantwoorde manier te kunnen passeren bij het afscheid nemen.”