Vriezen en dooien

Toch maak ik me grote zorgen over de keerzijde van deze maatregel. Het kabinet financiert de huurbevriezing namelijk door fors te snijden in de bouw en de verduurzaming van sociale huurwoningen. Volgens de woningcorporaties zelf gaat het om liefst 180.000 woningen die de komende jaren niet kunnen worden gebouwd of om 1,8 miljoen woningen die niet worden geïsoleerd. En zonder goede isolatie stijgen de woonlasten voor huurders de komende jaren juist extra hard.

In onze dorpen merken we dagelijks wat het betekent als er te weinig woningen zijn. De wachttijd voor een sociale huurwoning in onze gemeente bedraagt inmiddels gemiddeld 15 jaar. Dat is veel en veel te lang. 

Niet alleen voor mensen in nood – zoals jongeren die niet meer thuis kunnen blijven of mensen die uit een zorginstelling willen doorstromen naar een eigen plek – maar vooral ook voor de ‘gewone’ woningzoekende. Denk aan starters of jonge gezinnen. Of aan de mensen die zich dagelijks inzetten voor onze gemeenschap: brandweervrijwilligers, politiemedewerkers, leraren, of mensen die werken in onze winkels en bedrijven. 

Hun leven staat soms stil, omdat er geen passende woning te vinden is. Een huurbevriezing klinkt sympathiek op korte termijn, maar is door het schrappen van nieuwbouw op lange termijn desastreus. Als we niet blijven investeren in de bouw van nieuwe, betaalbare woningen, dan lossen we geen problemen op; die schuiven we voor ons uit.

Daarom hoop ik dat het kabinet alsnog oplossingen vindt om de sociale woningbouw én de isolatieplannen overeind te houden. In Bunnik staan wij klaar om te bouwen, ook sociale huurwoningen samen met de woningcorporaties. Maar dan moeten zij wel de ruimte krijgen om dat te doen. Ik duim, samen met onze huurders, voor een huurbevriezing met perspectief. Want in Nederland mag het dan wel eens vriezen of dooien, laten we in elk geval zorgen dat de bouwplannen niet bevriezen.