Chantal
Woensdag 16 november 2022
Een paar weken geleden mocht ik samen met de Stichting Buitenmakelaar aan de kinderen van groep 3 van de Anne Frankschool in Bunnik een boekje uitdelen over spelen in de natuur. Een activiteit uit de categorie ‘krenten in de pap van het wethouderschap’ wat mij betreft: een zaaltje vol nieuwsgierige leerlingen die niet konden wachten tot ze de 50 buitenspeeltips in de praktijk konden brengen.
Het contrast met een werkbezoek twee dagen later aan gesloten jeugdzorginstelling De Lindenhorst in Zeist kon niet groter zijn. In deze oud-jeugdgevangenis worden jongeren opgevangen die niet meer veilig thuis kunnen wonen. De bedoeling is zo kort mogelijk, maar we spraken ook een meisje dat al vijf jaar lang in verschillende instellingen woont. Op de vraag wat haar er al die tijd doorheen had gesleept zei ze dat er één begeleider was, Chantal, die al die jaren nog regelmatig langskwam en met wie ze alles kon bespreken: een vast ankerpunt in een onzeker bestaan.
De verhalen van de bewoners en medewerkers, die ondanks de deprimerende omgeving, de personeelstekorten en negatieve publiciteit over de jeugdzorg, de jongeren daar zo goed mogelijk proberen te helpen, grepen mij enorm aan. Het motiveert mij nog meer om ervoor te zorgen dat die vrolijke flierefluiters uit groep 3 van de Anne Frankschool, en alle andere kinderen uit de gemeente Bunnik, niet in dit soort voorzieningen terecht komen.
Ondertussen wordt er hard gewerkt aan een fijn nieuw onderkomen voor de jongeren van De Lindenhorst, waar ze in kleinere groepen kunnen werken aan hun toekomst. Maar hoe goed we allerlei voorzieningen ook proberen op te tuigen; het liefst regelde ik voor ieder kind met zoveel pech in het leven zijn of haar eigen lieve Chantal.